Ontvangen is gelijk aan ontspannen
Ik leer iets de afgelopen tijd, echt iets wat ik ongelofelijk moeilijk heb gevonden en vind. Ik leer om te laten en zelfs om te stoppen, om op tijd te zeggen: “luister dit gaat hem niet worden. Hier staan we echt heel anders in. We gaan elkaar hierin niet vinden, ik accepteer dat”. En tot mijn grote plezier laat dat knagende, zeurende, soms misselijk makende of zelfs scheurende gevoel van binnen, wat uren kan blijven hangen, los en ga ik over tot de orde van de dag. Alles tot op het bot uitwerken en doorploegen, wat heb ik mezelf en anderen daar veel mee aangedaan. Eerlijk ontvangen wat er is, is ontspannen.
Leren ontvangen
Ik leer te ontvangen dankzij Tanzania. Ik ervaar hoe ik psychologisch met rust wordt gelaten in dat land door de mensen. En ik ervaar dat als ik zelf pogingen doe om een beetje in een ander te gaan wroeten, de reacties van hen me al gauw een oncomfortabel gevoel geven, met name over mezelf en wat ik aan het doen ben. In het begin miste ik het. Ik voelde me op mezelf terug geworpen. Ik voelde me alleen alsof er iets ontbrak aan diepgang en verbinding met de mensen daar doordat ik op hen niet mijn vertrouwde psychologiseringen kon loslaten. Het voelde alsof ik helemaal niet mezelf kon zijn. Maar na weken in Tanzania te zijn geweest, voel ik een ontspanning die het gevolg is van elkaar op tijd met rust laten. En als er een probleem is, dan wordt het besproken. Er wordt niet herhaald in dat gesprek en als het afgerond is, is het klaar. Dan wordt er ook niet meer op terug gekomen. Pogingen van mij daartoe, omdat het toch nog niet helemaal goed voelt of omdat ik nog iets ben vergeten te zeggen, worden vriendelijk genegeerd.
by Paula French
Leren laten
Mijn meest indringende ervaring met leren laten is overigens jaren geleden al geweest met mijn moeder. In 2011 drong het op een avond plotseling tot mij door dat mijn moeder er niet zo lang meer ging zijn. Dat raakte me diep. Het raakte me vooral omdat de relatie met mijn moeder niet bepaald succesvol was geweest. Zolang ik me kon herinneren bevonden we ons op grote afstand van elkaar. Ik realiseerde me hoe pijnlijk dat was, veel pijnlijker dan als er iemand sterft waarmee je het goed hebt gehad. Ze ging vertrekken en ik zou verder moeten leven met het besef dat het tussen ons nooit was gelukt. Ik heb vreselijk gehuild.
De volgende dag ben ik naar haar toe gegaan. Ze zat aan haar tafel voor het raam in het verpleeghuis, een eenzame vrouw. Na wat gekeuvel viel het stil. En in die stilte hoor ik mezelf zeggen: “Mamma, jij en ik het is gewoon niet gelukt he? We hebben elkaar al die jaren niet kunnen ontmoeten. Ik heb er behoefte aan om dat samen met jou te accepteren”. Ze begon te huilen. ”Dat is toch verschrikkelijk”: zei ze. “Ik vind van niet”: zei ik zachtjes. “het is wat het is”. Ze zweeg lang. Toen ik een half uur later vertrok en bij de deur stond, keek ze me recht aan en zei: “ik ga het proberen Alne”.
by Lindsey Parker
Ontspanning
Vanaf dat moment veranderde er iets tussen ons, het ontspande. Ik ging iedere week naar haar toe. Als ze weer zat te “slachtofferen” mocht ze dat van me. Als ze lag te kreunen, hield ik haar hand vast (dat had altijd grote weerstand bij me opgeroepen), ik reed haar rond in haar rolstoel en het kostte me geen moeite. Soms kon ze haar eigen hoofd niet meer overeind houden en liet ik haar tegen me aan leunen. Dat ging me door merg en been en mijn hart stroomde over van mededogen. Ook mijn moeder was veranderd naar mij. De vinnige uithalen bleven achterwegen. De wantrouwige opmerkingen, afstandelijke blikken, het gezucht en eeuwige spanningsveld lieten los, de strijdbijl was gaan liggen. We ontvingen elkaar eindelijk in hoe het was en ontspanden.
Negen maanden later stierf ze en ik was in vrede daarmee.
Het moment waarop we iets accepteren zoals het is, wordt het volledig ontvangen. Ik open me van binnen voor de waarheid en ontvang het. Alleen dan ontspant het in me. En vanuit die ontspanning lukt het makkelijker om ook het volgende wat zich aandient weer volledig te ontvangen precies zoals het is.
Het raakt mij helemaal wat je schrijft, ontvangen is gelijk aan ontspannen. Het vraagt moed om de realiteit te zien van iets wat je niet prettig vindt en daar inzicht in te krijgen. Na de dood van mijn moeder ervaardde ik pas hoe liefdevol, op haar manier, zij voor mij is geweest. Toen kwam het mededogen voor haar en dat voelde heel sterk. En ik dank haar nog steeds dat zij mijn moeder is geweest. Wel jammer dat ik dit niet heb kunnen delen met haar. Dit en vele andere ervaringen hebben mij geleerd dat het zien van de realiteit belangrijk is. En heel veel onnodige zorgen van je wegneemt.
Lieve Ans, wat fijn om van je te horen en dat je jouw herkenning met mij deelt. Ja onze kinderconclusies naar onze ouders kunnen we lang met ons meedragen waardoor we hen niet toelaten/ontvangen in wat zij in het moment delen, zo anders misschien dan we in ons hoofd hebben maar toch delen zij zichzelf. En wij naar onze eigen kinderen komen hetzelfde tegen maar dan andersom. Oh zeg ik dan, heb jij dat zo beleefd? En dan… hoe is dat nu? M.a.w. klopt dat beeld van mij bij het nu? Dat kan veel opschonen. Het is heel jammer dat je het niet meer met haar hebt kunnen delen. Alles komt op zijn eigen tijd. Ook dat is niet anders. Veel goeds voor jou.
Ik heb momenteel een hele verdrietige periode omdat ik mijn hondje heb moeten loslaten. Na bijtincidenten kwam de hele molen op gang van gedragsdeskundigen en uiteindelijk een fam opstelling. Het laatste gaf aan dat mijn hondje Yebo en ik geen match zijn. Hij heeft een sterke leider nodig omdat hij met 5 weken bij zijn moeder is weggehaald en daardoor heel eenzaam en verdrietig is, maar dit uit door boosheid en razernij. Mijn liefde is geen antwoord voor hem. Hij wil een sterke leider en dat ben ik niet. Een situatie die ik moet accepteren, hoe moeilijk ook, want ik hou veel van hem en vind nu zelf de eenzaamheid heel moeilijk. Maar accepteren en hem met liefde loslaten moet. Wel probeer ik onvoorwaardelijke liefde naar hem te sturen, maar het onvoorwaardelijke is best moeilijk. Maar oefening baart kunst. Grt marjon lanting
Wat een verdrietige ervaring. Ik weet hoe gehecht je kunt zijn aan dieren. Maar het raakt me ook op een andere manier als je schrijft.”mijn liefde is geen antwoord voor hem”. Er was een tijd dat ik geloofde dat liefde een antwoord was op alles. Na menig misbruik (niet seksueel) in het contact met mensen, ook in Afrika, liet ik die illusie gaan. Om de een of andere reden deed dat behoorlijk pijn. Nu ben ik er blij mee want vanaf dat moment begon zich in mij meer leiderschap te ontwikkelen. Het lukte me opeens wel om grenzen te stellen aan mensen en het lukte om de leiding te nemen en de verantwoordelijkheid voor fouten bijvoorbeeld te benoemen en bij de ander te laten. Het lukte zelfs om zeer krachtig op te treden als dat nodig was (zeker in Afrika). In mij lag er een soort blokkade door liefde zo belangrijk te maken naar kracht en leiderschap. Misschien herken je daar iets in?
Ik hoop dat je kunt toelaten dat deze ervaring een geschenk voor je had, een geschenk voor je ziel. Die geschenken kunnen wel zeer doen maar maken je rijker zodra je het geschenk aanneemt.