De grote verschuiving na Covid 19?
Het leed van Covid 19
Ik zie en hoor net als iedereen veel schrijnende verhalen, zorgen, oproepen om wakker te worden, rancune, boosheid, voor en tegens, dodenaantallen en meer langskomen. En het spijt me oprecht dat er zoveel leed speelt op allerlei niveaus. Ook Mindful Adventure is hard getroffen het laatste jaar en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit zal gaan zien. Het is zorgwekkend. Ik heb keihard gewerkt aan mezelf en voor dit prachtige produkt en toch lig ik er niet wakker van dat we het misschien niet gaan redden “dankzij” Covid 19.
Waarom lig ik er niet wakker van?
Ik ben vooral nieuwsgierig en hoopvol naar de collectieve positieve gevolgen van Covid 19. Wat gaat deze ervaring betekenen voor beslissingen die te maken hebben met het geheel? De mensen over de hele wereld zijn diep geraakt in hun doodsangst. En eerlijk gezegd lijkt me dat een goede zaak. De planeet heeft dat helaas nodig.
Als ik veel artikelen en reacties over Covid 19 lees, dan denk ik: “hoe komt het toch dat veel mensen dit niet lijken te beseffen”? De planeet heeft het nodig dat we diep geraakt worden in de angst om te sterven, want er dreigen veel gevaren. Het virus is er niks bij. Klimaatverandering, het sterven van de oceanen, ik hoef het allemaal niet op te noemen. Doodeng allemaal. De extreme kloof tussen rijk en arm, het kon niet blijven.
We moeten veranderen, dat weten we toch allemaal? Maar we doen het niet vrijwillig en blijven kiezen voor een kapitalistisch systeem. Een systeem dat de bron is van zoveel ellende in het grootste deel van de wereld. Het consumptieve gedrag dat het gevolg is van ons kapitalistische denken drijft ons gestaag naar de afgrond.
Dramatisch versimpeld
Het dagelijks leven is dramatisch versimpeld door de maatregelen tegen Covid 19 in het Westen. Consumptisme is een halt toegeroepen. Het grote vermaak buiten de deur ligt plat. We worden extreem op onszelf teruggeworpen. En we zijn bang, heel erg bang.
Ik zie in Afrika twee werelden. De wereld van de dorpjes waar de natuur en traditie nog de boventoon voeren en de wereld die zich richt naar het Westen. Iedereen een stenen huis, mooiere spullen, televisie, grote speakers, wifi, auto’s natuurlijk, smartphones, veel kleding en keihard werken daarvoor. De toenemende vervuiling en herrie in de steden die daar het gevolg van is, roepen gemengde gevoelens op. Natuurlijk willen de mensen hier meer en meer wat wij hebben.
Maar de realiteit is dat de planeet het gedrag van het Westen al lang niet meer kan dragen. Verrijking en consumptisme heeft geen toekomst en heeft dat nooit gehad. De waarheid ligt misschien in het midden van deze twee werelden.
Kome wat komt
Ik hoop met heel mijn hart dat deze collectieve angst voor Covid 19 nu als vanzelf gaat leiden tot andere besluiten, een andere wereldorde die ondersteunend is naar de natuur en naar het geheel.
Liever niet, maar ik ben bereid ten onder te gaan met mijn bedrijf als er een grote verschuiving plaatsvindt in bewustzijn en we met elkaar gaan bouwen aan een nieuwe, schone, bescheidener toekomst. Kome wat komt.
Door Covid 19 heb ik de shift al gemaakt van directeur van een coaching mindfulness bedrijf naar de praktijk van een kleine kippenfarm en het verkopen van eieren 🙂
Ik ben bereid
- om hier in Tanzania met een geit en wat kippen in een hutje te gaan wonen. Van daaruit kan ik opnieuw beginnen met respect voor de aarde, het milieu en elkaar.
- al die spullen los te laten die ik niet echt nodig heb. Ik kan met liefde voor de stilte, de ruimte, de frisse lucht en het schone water de aarde bewonen.
- veel stappen terug te zetten en daarmee verantwoordelijkheid als Earthkeepers te nemen. Zo kan ik inhoud geven op een manier die me trots maakt om mens te zijn.
En het is interessant om te zien, hoe snel ik die shift kon maken. Want mijn mind is niet meer gefocust op wat ik allemaal denk te willen voor mezelf, maar op meebewegen met wat zich aandient, wat het ook is.
De vraag die me bezighoudt is: “Wie is er na een jaar virus en lockdowns nog meer toe bereid om stappen terug te zetten”?
Voor het eerst maak ik kennis met de reizen die je aanbiedt. Tanzania ibezoeken is al lang een droomwens van mij. Bij het uitpluizen van de website kwam ik op deze blog. Het lezen van je stukje heeft me nog een stap dichter bij mijn wens gebracht. Mijn leven hier in het westen heb ik al zoveel mogelijk naar het leven met de natuur ingericht, met alleen de zorg voor mijn 4 nakomelingen en een varieteit aan dieren heb ik weinig tot geen last van de covid- hectiek. Ik prijs mij gelukkig dat ik een plekje heb gevonden waar het echt stil kan zijn. Waar ik mij kan bezighouden met zaken die die dag met zich meebrengen.
Ik realiseer me dat het niet voor iedereen zo gemakkelijk is om de angst het leven te verliezen, in letterlijke, maar meer nog in figuurlijke zin, naast zich neer te leggen. Er is inzicht in de natuur voor nodig om dat te kunnen. In de natuur heb je constant te dealen met onverwachte veranderingen in de planning die je, o zo menselijk, toch had gemaakt.
Helaas zitten veel mensen gevangen in hun planning. Het – oh, daar heb je het woord- loslaten van planning en gewoonten, is voor veel mensen een, op het eerste zicht, onneembare berg.
Het is mooi dat je in jouw land mensen kunt laten voelen hoe het is om toch voor die berg te gaan. Om de eerste stappen van wandeltochten te leren zetten, die laten zien dat de berg te overwinnen is en dat het uitzicht, nadat je op adem bent gekomen, adembenemend is.
Ware er geen covid, dan zouden er veel meer mensen een reis bij je boeken. Maar de overweging om dit te doen is aan het veranderen. Het lijkt inderdaad zo dat de mensen zich meer bekommeren over hun welzijn, eerder dan hun welvaart.
Ook covid is natuur. Een storm, of orkaan, een tsunami, aardbeving. Iets dat de mens bedreigt door er plotseling te zijn.
De naruur doet haar werk. Zij leert ons terug naar de aarde te keren. Genoeg gevlogen. Met het nodige gegak en gekwaak. Het wordt weer lente.
Vreemde weerswisselingen, van een weekend sneeuwpret met vrieskou naar één week later lenteweer voor korte broeken en krokussen. De natuur doet haar best de mensen te laten zien dat het mooi is. Geniet van de dag die het leven je geeft.
Steeds meer mensen trekken erop uit, maar nu dichter bij huis. Mensen hebben stappentelllers, om te zien of ze genoeg stappen hebben gezet die dag. Zij wandelen nog blind voor de natuur, hoewel die op de selfies vaak mooier straalt. Er zijn meer mensen in de natuur gekomen met als gevolg dat er meer vervuiling is in de vorm van achtergelaten etensresten verpakkingen en mondverband, (zoals het er voor mij uit ziet).
Hoewel er ook mensen in opstand komen tegen deze verandering en verspreiding van individuele stappenzetters, in hun geest kunnen hun ogen open gaan. De wandelaars hebben iets losgelaten. Ze weten dat ze kunnen veranderen, met de natuur mee. Na regen komt zonneschijn.
Er zullen veel mensen zijn die nog steeds uitkijken naar hun droomreis. Zodra het geoorloofd is door mildere veroordeling van verontwaardigde soorgenoten en steeds meer individuen op zoek willen naar hun essentie van leven gaat de verspreiding van zoekende wandelaars zeker ook weer richting Afrika.
Wees voorbereid op hun getrainde wandelbuitenkant met een veel te zware rugzak. Apollo has landed on the moon.
Dag Caroline,
Ik ben een beetje laat met reageren. Je reactie kwam binnen terwijl ik op safari was.
Mooi die liefde en interactie van jou met de natuur te lezen. Ja je bent gezegend met een stille plek in Nederland en uit je schrijven spreekt een aangename zorgeloosheid.
Een van de dingen die je inderdaad vanzelf leert in Tanzania, en niemand hier ontsnapt daaraan, is inderdaad de gehechtheid aan controle. Ik plan wel maar moet constant bijstellen. Ik ontspan meer en meer in de ongeorganiseerde chaos van dit land, maar soms vlieg ik nog steeds wel eens tegen het plafond. De vrijheid die ik ervoor terugkrijg als ik me overgeef, is een van de fijne aspecten van Tanzania.
Mooi gezegd dat het loslaten van controle een uitzicht oplevert dat adembenemend is. En laten we het hopen dat Covid leidt tot meer durf om voor het eigen welzijn te gaan, op zoek te gaan naar de eenvoudige principes van geluk en ontspanning, i.p.v. welvaart.
In Tanzania worden wij westerlingen geconfronteerd met onze sociale verkramptheid, de ontevredenheid als het niet gaat zoals wij het willen, de hang naar veiligheid van georganiseerde “perfectie” zoals luxe en dagschema’s, de angst voor het onbekende en het niet te weten, en meer. En wat een bevrijding als dat losgelaten kan worden en we het leven weer een beetje beginnen te vertrouwen in zijn grilligheid en veranderlijkheid.
Mindful Adventure geeft ruimte aan het bestaan zijn avontuurlijke sprongen te maken en ons uitnodigt mee te bewegen.
Onze Ngorongoro wandeltrekking en de manier waarop we reizen lijkt op jouw lijf geschreven. Wie weet ontmoeten we elkaar ergens in de komende jaren als Covid minder schrik aanjaagt. Intussen vertrekken wij gewoon weer deze zomer voor een volgende Mindful belevenis.
Dank voor je hartebrief!
Alina