Breath in Wild life
Dat is de naam van de safari die vrijdag start. Morgen is het weer zover en vlieg ik naar Tanzania voor een wandel natuur safari door Ngorongoro Krater Hoogland. Het vliegtuig is half leeg zag ik net bij het inchecken. Geen wonder want de weersomstandigheden van de afgelopen weken in Tanzania trekken het blik met zorgen bij iedereen open natuurlijk. Laat ik een greep doen uit het wapenarsenaal van mijn eigen mind:
- straks sta je daar met je jeep vast in de modder.
- Geen draadje blijft droog als je uren door de tropische regen strompelt naar het vuur wat ze gaan maken om jou weer wat kleur in je gezicht te geven.
- Stel je voor dat Donar met zijn donder- en bliksemkunsten begint te pronken terwijl je midden op de vlakte van Embulbul loopt?
- Oh, oh, oh zijn de wegen nog wel begaanbaar tegen de tijd dat wij daar zijn?
- En die kou bij Bulati? Daar helpt geen thermo ondergoed bij in je donzen slaapzak. De ijzige wind waait door je heen op die open kraterrand. Het is niet te harden. Je gaat de hele nacht rillend wakker liggen en je wordt vast ziek.
- Mijn God, jij loopt weer vooraan hoor als het om afzien gaat.
- De landcruiser gaat aan gort en eruit zien als een toegetakelde ford focus. Dag winst.
- Mijn reizigers gaan steen en been klagen. Dat mag jij weer allemaal incasseren. Zucht.
Zijn deze verhalen waar? (nee natuurlijk niet, dit kan ik allemaal niet weten)
Hoe reageer ik als ik al deze zorgen geloof? (ik word er helemaal mies van, de krullen in mijn haar zakken uit en de moed zakt me in de schoenen)
Wie ben ik zonder deze zorgen?
Dan ben ik vrij en heb ik heel veel zin om morgen te vertrekken, iedereen weer te zien, chapati te eten bij het ontbijt, me nat te laten regenen, de afgelegen natuur in te trekken, warm te worden bij het grote vuur dat met liefde voor ons wordt gemaakt, te lopen door dat goddelijke landschap zoals ik het nog niet eerder heb gezien, de geur opsnuivend van het natte gras.
Ik ben onderweg en met de wind door mijn haren waaien al mijn gedachten weg. Dan verbind ik me met de elementen die soms ruig en spannend, uitdagend heftig, maar ook verwarmend, verzachtend, verfrissend en vriendelijk kunnen zijn.
En ik houd me niet bezig met hoe ik het denk te willen. Dan neem ik de ervaringen aan die me worden aangeboden en laat me raken door alles toe te laten. En juist dan ben ik gelukkig.
Ik mediteer in de stilte of met de regen kletterend op de tent en geniet van de kracht van de natuur. En dan voel ik: de natuur ben ikzelf.
En het zou zomaar kunnen dat ook mijn gasten keer op keer gaan ontdekken dat als we onze verhalen over de werkelijkheid eraf halen er geen probleem is in het nu en als er geen probleem is in het nu staat ons niets in de weg maar dan ook niets om zorgeloos en uitbundig gelukkig te zijn.
Let’s breath in Wild life!
Een knipoog van Mindful Adventure!
Heb je nog zin in een modderfilmpje? Het gaat precies zo in Tanzania! Echt gaaf!
