Pelgrimage
Een pelgrimage is van oudsher een reis naar een plek met een bijzondere (vaak religieuze) betekenis. Maar als moderne pelgrim ga je op een reis vol innerlijke ontdekkingen. Doorgaans maak je geen gewone reis van A naar B. Een belangrijk aspect van het pelgrimeren is dat je nergens hoeft aan te komen. Zoals de bekende Vietnamese mindfulness grondlegger Thich Nhat Hanh het verwoordt:
“We stellen onszelf geen doel of hebben een specifieke bestemming, dus we hoeven ons geen zorgen te maken of op te schieten. Lopen is geen middel maar het doel. Elke stap die je zet maakt je gelukkig, vreedzaam en sereen”.
Een pelgrimage is zijn
In die zin zou je kunnen zeggen: een pelgrimage is zijn, het omarmen van dit moment, het nu. En het pad is een metafoor voor het leven. Met ups en downs – het hoort er allemaal bij. En terwijl je onderweg bent – feitelijk zijn we allemaal continu onderweg – probeer je bewust niets anders te doen dan het leven ontvangen zoals het zich aandient. In die ontvankelijkheid begin je in jezelf allerlei heerlijke ontdekkingen te doen.
Een wonder
Terwijl je loopt zonder gericht te zijn op een doel, begin je iedere stap als een wonder te beschouwen. En dat is ook de realiteit. Het is een wonder dat je twee benen en voeten hebt die jou voortbewegen over een bolletje dat met 70.000 km per uur door het heelal scheurt. Lopen en zitten in bewuste aandacht maakt gelukkig. Vertragen helpt daarbij. Hoe trager je alles doet hoe makkelijker het is om je aandacht erbij te houden. Bewust je aandacht erbij houden zonder ergens ook maar iets van te willen, laat een gevoel van geluk in je hart opwellen.
Zitten niksen
De moderne, actieve en over het algemeen bezorgde westerse mensen hebben geen tijd om ontspannen over paadjes te lopen of onder een boom te zitten niksen. Wij houden ons bezig met een vaak overactieve denk- en gevoelswereld die eindeloos fascineert, dirigeert en commandeert. Wij hebben geen idee hoe de aandacht die we hier constant aan geven ons opsluit in onszelf en een sluier legt tussen ons en de wereld. We zijn gestopt met kijken en luisteren en zien de wereld niet meer als een zich steeds vernieuwend avontuur maar als een zich herhalend, patroonmatig gebeuren waar we ons regelmatig dood in vervelen en doorheen ploegen of slepen.
Bizar mooie natuur
Het lopen over paden in bizar mooie natuur, het regelmatig zitten met jezelf alleen zonder smartphone in je hand, het terugbrengen van de “last” van bezittingen tot een redelijk minimum en de confrontatie met een volstrekt andere wereld en cultuur dan je gewend bent, zetten je zintuigen weer aan en zelfs op scherp. Daarmee breek je tijdens een pelgrimage door je sluiers heen.
Maar dan ben je er nog niet. Dan mag je de ramen nog wijd openzetten en laat je die wonderbaarlijke werkelijkheid binnenkomen, binnen denderen, liefst zich in je uitstorten. En je leert ontvankelijk te blijven en niets anders te doen dan te ontvangen wat je wordt gegeven.
Hoe open je je meer en meer voor al die geschenken die je in ieder moment worden gegeven?
Dat is de vraag waar de meeste mensen hulp bij nodig hebben. Zo ook ikzelf jaren geleden. Dat proces van openen is wat genoemd wordt wakker worden, wakker worden uit de droom, wakker worden uit illusie, uit dat wat niet echt is. Wakker worden uit die fascinatie voor je verhalen en je gevoelens die je opsluiten in jezelf en langzaam hebben doen verpieteren.
Maar als je wakker wordt uit die vaak nachtmerrie-achtige verhalen die je jezelf hebt verteld blijk je je te bevinden in een prachtige, heerlijke, zinnenstrelende, avontuurlijke wereld! Ik gun het iedereen.
Karibu/welkom
Hoofdfoto door Lizanne Croonen tijdens kerstsafari 2016
