“Als de westerse mens op de deur van zijn eigen huis klopt, ontdekt hij dat er niemand thuis is”.
Noam Chomsky
Twee hondjes
Onderweg naar de supermarkt, zie ik ze scharrelen met hun neusjes in een termietenheuvel. Twee hele kleine straathondjes rusteloos op zoek naar voedsel, vlak voor het hek van mijn huis. Een goedkope kunststof zak ligt vlakbij op de grond. Aiaiai denk ik, terwijl ik weet door te lopen. Ze zien er gelukkig niet slecht uit. De huid oogt gezond maar dat ze gedumpt zijn, is meteen duidelijk. Het is heel wat dat ik ben doorgelopen, gaat er verbaasd door me heen. Ben ik dat?
Terugkerend met een tas boodschappen liggen ze lief te slapen op de grote zak, waarmee ze ongetwijfeld vervoerd zijn. Gedachten over wat voor leed ze allemaal te wachten staat, buitelen door mijn mind. En het pleit is al beslecht. Even later loop ik met 2 puppies door mijn poort, een onder elke arm. Ze schrokken wakker toen ik ze in hun nek greep, probeerden te bijten, te ontsnappen, paniek in die piepjonge oogjes en trillend van angst. “No Alina, take them back” probeert Rama door de telefoon de chaos nog te keren, want ik heb al twee grote honden en twee katten, tijdgebrek en het kost wat. Hij heeft gelijk maar ik kan het niet.
Ik ben de baas, dat is duidelijk
Vijf weken later start de hondentraining van Sando. Hij is de trainer die ik zoek en geloof maar dat ik geluk heb met hem in Tanzania. Hij begrijpt de honden mind goed en zit vol met creatieve oplossingen om de hondjes tot fijne metgezellen en waakhonden te “programmeren”. Er wordt voornamelijk beloond. Er wordt niet geslagen en niet emotioneel afgekeurd. Een afkeuring is op een krachtige toon nee of af zeggen, meer niet. Daarna laat ik het los in de wetenschap dat het resultaat zit in de herhaling en niet in het direct gehoorzaam doen wat ik wil. Als mensen directe gehoorzaamheid verlangen van een hond, gaan ze al gauw over tot geweld (meestal slaan).
Prachtig om te zien hoe angst uit het contact gaat met de hondjes en hoe er eveneens van hun kant geen misbruik van me wordt gemaakt. Met misbruik bedoel ik dat ze lak aan mij hebben. Ik ben de baas, dat is duidelijk.
Er is geen verschil met onze eigen mind
Tja en nu komt het natuurlijk. Er is geen verschil met onze eigen mind. Precies zo zijn ook wij vanaf het allereerste begin tot op vandaag geprogrammeerd door herhaling op herhaling. Dit is goed en dit is niet goed. Dit lijdt tot instemmende lachjes en dat tot een ontevreden trek om de mond. Dit roept waardering en trots op en dat afkeuring of negering. De herhaling van succesvolle strategieën bepaalt uiteindelijk voor het grootste gedeelte waar we ons mee identificeren en dat noemen we onze persoonlijkheid. Dat ben ik. En zodra we opeens iets totaal anders doen, worden we ongemakkelijk en roepen we direct: “dit ben ik niet. Ik weet niet wat er in me gevaren is”.
Ik ben wat zich het meest herhaalt in mij
Ons brein is een geweldige bio-computer, van A tot Z geprogrammeerd. Missie: jouw overleven zeker te stellen. Op zich een geweldig intelligent systeem, evolutionair fijn geslepen en nodig om op deze planeet te overleven. Maar dat brein heeft wel een poppenspeler nodig. Een volwassene die begrijpt dat het brein geen vrijheid in zich draagt en zonder haar/hem op de automatische piloot eindeloos dezelfde dingen blijft herhalen. Doordat veel van de programma’s in het brein zijn geprogrammeerd in de kindertijd zien we een heel scala van kinderlijke overtuigingen, gevoelens en gedragingen de revue passeren met alle ellendige gevolgen van dien.
Noem eens wat: iedereen moet hetero zijn; niemand houdt van me; er is maar een God en dat is Allah; Ik kan niet zonder mijn man/vrouw; volg je gevoelens; vrouwen zijn secundair; laat jezelf niet zien, want dan rent iedereen gillend weg; vrijheid is eng en zo kan ik een boek volschrijven.
Durf ik aan te kijken hoe onvrij ik ben?
Kan ik dat enorme brein, dat zo krachtig geprogrammeerd is de baas? Kan ik stevig blijven staan als er aan alle kanten aan me wordt getrokken door alle vertrouwde angsten, overtuigingen en keuzes die in me zijn vastgeroest en als oude, strakke mannetjes en vrouwtjes de dienst uit willen blijven maken.
Durf ik aan te kijken hoe onvrij ik ben als ik de programma’s in de bio-computer blijf volgen en durf ik toe te laten hoe belangrijk het is dat we als individu de keuze maken om onze vrijheid terug te vinden? Want zonder dat is het brein met al zijn goede bedoelingen een vernietigend apparaat gebleken, dat voortdurend verkeerde keuzes blijft maken en gedreven wordt door kinderlijke overtuigingen.
Vrijheid is het allerbelangrijkste doel
Zonder het verlangen naar vrijheid, blijf je slachtoffer van je robot-mind
Tijdens onze safari’s wordt je in twee weken getoond wat er nodig is om je mind goed te begrijpen en de poppenspeler van je eigen mind te worden. De pure natuur in Tanzania helpt je daar als niets anders bij. Aan het eind van die 2 weken klop je aan de deur van je eigen huis en vind je eindelijk iemand thuis.
Karibu Tanzania!
