Statement: we zitten vol verwachtingen (illusies) over hoe het zou moeten zijn/gaan.
Stress is de spanning tussen “wat is”
En de verwachting die we koesteren over hoe het zou moeten zijn
Geluk beleven we als het leven verloopt volgens onze verwachtingen/illusies
Ongeluk voelen we als het leven (dan wel de ander) zich weinig aantrekt van onze verwachtingen (realiteit)
Denken in tekorten
Opgegroeid in een wereld vol verkeerde aannames en 1001 illusies, lopen we hopeloos vast. In plaats van te kijken naar onze verwachtingen projecteren we om ons heen een wereld vol tekorten. Niemand en niets voldoet aan onze vaak onzichtbare wensen en we zoeken als baby’s naar super pleasers.
Zodra je dit helder begint te zien, sla je de handen voor je mond van ontsteltenis. Dat overkwam en overkomt mij om de zoveel tijd: “ben ik er nou weer ingetrapt”. Jazeker Alina, alweer.
Verkeerde verwachtingen
Tanzania is ook weer zo’n mooi voorbeeld. Maandenlang heb ik geworsteld met deze nieuwe realiteit na mijn emigratie. De cultuurverschillen zijn enorm. Achteraf gezien was ik ronduit ongelukkig. Niets was wat het leek. Gek werd ik van alle tijd die praktische dingen van me vroegen. Ontsteld raakte ik van de “overdosis” aan onoprechte, financieel en emotioneel pijnlijke en soms ronduit wrede ervaringen.
Regelmatig schokte ik op mijn grondvesten en verward wist ik niet meer wie te vertrouwen en wie niet. Ik voelde geen controle meer over mijn eigen leven en dat riep een voortdurend gevoel van paniek (lees stress) in me op, alsof ik in de bek van een cheeta bungelde. “Ik ben te eerlijk en sensitief voor dit land en weet niet of ik dit wel aankan”: deelde ik wanhopig met Rama, die daar duidelijk steeds meer aan begon te twijfelen.
“Alina” zei mijn ex levenspartner en beste vriend Ivar, die groeiend bezorgd in Nederland probeerde te ondersteunen: “ Tanzania is Tanzania en blijft gewoon doen wat het doet hoor”. Hoe ga jij met jezelf dealen?
M.a.w. hoe ging ik met mijn verkeerde verwachtingen dealen? Dat deed het hem.
Alle verwachtingen, die niets anders dan misère wisten te veroorzaken, werden in de weken daarna bijgesteld. Ik knapte per dag op. Het is verbijsterend hoe snel dat kan gaan.
Controle is een illusie
De Tanzaniaan laat zich duidelijk niet meer gek maken door hun eigen samenleving. Dat geven ze elkaar met de paplepel door. Bewonderenswaardig rustig laten zij tegenslagen, corruptie en ronduit opzettelijk bedrog over zich heen komen. Met humor wordt het leven geaccepteerd als een absurdistisch theaterspektakel. Controle is een illusie, dus hoezo neem jij alles zo serieus Alina wordt me door hen gevraagd.
Tanzania gaat jou leren om echt te ontspannen: zei gids en wijsneus Innocent (28) een paar maanden geleden toen hij mij vier kilo lichter zag worden. Hij had gelijk. Het stelt niets voor om in het Walhalla van Nederland in bliss te verkeren. Dit is het echte mindfulness werk. Het is erop of eronder.
Inmiddels betrap ik me erop dat ik ondanks onveranderde omstandigheden, laatst viel er weer iemand door de mand die een potentiële vriend leek, innerlijk tevreden rondloop. Mijn hoofd is weer helder en met mijn hart vol liefde heb ik opnieuw vrede gevonden met een wereld die mij zo tekort leek te doen.
Zes tot acht maanden doen de meesten van ons erover: zegt vriendin H gisteren tegen me, als ze net terug is van een twee maanden durend bezoek aan thuisland België. Dood vermoeid van het vele afwassen om te ontsnappen aan het eindeloze, narcistische gepraat van familie, vrienden en kennissen, en duidelijk een paar kilo lichter, is ze dolblij weer terug te zijn.
Ik snap wat ze bedoelt.
Foto’s: Marlon du Toit en Hans Charltz (Sukuma theater)
