Onafhankelijkheid
Tegen de tijd dat ik uit mijn kindertijd kwam, was ik gebroken. Ik liep rond als een onvervuld kind verlangend en wachtend op “die ander” die tot in het extreme niet kwam. Vanaf het begin beleefde ik mijn relatief korte bestaan als een nachtmerrie door de afwezigheid van tenminste een liefhebbende volwassene die voor me zorgde en me voorzag van een beschermende veiligheid.
Niet meer wachten
Het moment kwam dat ik begreep dat ik ten onder ging als ik nog langer bleef wachten. Ik was 19 toen ik van de ene op de andere dag een radicale switch maakte van het behoeftige, wachtende kind naar een gevende persoonlijkheid. In de 20 jaar daarna ontwikkelde zich een top hulpverlener doordat ik precies wist wat ikzelf had gemist. Ik had mijn eigen behoeften doorgestreept en was daardoor volledig in staat om de ander in mij te ontvangen. Hierdoor wist ik de brug naar de wereld weer te slaan. Dat redde mijn leven maar veranderde niets aan de fundamentele spanning waarmee ik rondliep.
De ander
Die fundamentele spanning kwam voort uit het onverminderde geloof dat ik de ander nodig had om het te redden. En hoe kun je ontspannen als je innerlijke camera 24 uur per dag obsessief gericht is op de ander omdat deze gezien wordt als de primaire levensader? Het dondert echt niet of je jezelf in die overlevingsstrijd presenteert als iemand die neemt of geeft.
Want hoe kun je ontspannen als je tot op het bot gelooft dat je perfect moet zijn om voor elkaar te krijgen dat je gezien wordt en omarmd wordt door die begeerde “ander”.
Mijn persoonlijkheid perfectioneren
In de onvermoeibare inspanning om mijn persoonlijkheid te perfectioneren en de perfecte, wijze volwassene voor anderen te kunnen zijn, verloor ik het vermogen om te kunnen ontvangen. Maar dat gaf niet want ik had immers niets nodig. Ik kwam er een heel eind mee moet ik zeggen. En nog steeds profiteer ik van de vaardigheden die ik in die tijd allemaal heb ontwikkeld. Ik denk dat jij je eigen invulling hebt van jouw perfecte zelf.
Maar wat zat ik er naast!
De diepe ontspanning waar ik in wezen naar zocht, kwam pas toen ik zag dat ik die “felbegeerde ander”, die overigens hopeloos tekort bleef schieten, maar waar ik al mijn behoeften en verlangens op bleef projecteren, al lang niet meer nodig had om het te redden.
Diepe ontspanning
De diepe ontspanning die ik eigenlijk zocht, kwam pas toen ik die illusie losliet, waardoor ik eindelijk begon te zien en te voelen wat mijn echte levensader was; het bestaan zelf. Dat wonderbaarlijke gebeuren in en om mij heen dat me iedere dag van zuurstof voorziet, zorgt dat ik te eten en te drinken heb, zorgt dat ik regenereer tijdens mijn slaap, me warm houdt en ruimte geeft. Een volstrekt onpersoonlijk maar volledig liefdevol en intelligent systeem dat mij alles geeft wat ik in essentie nodig heb.
Ik ben al die tijd veilig geweest net als jij.
Maakt het iets uit?
En maakt het nog uit hoe perfect je bent? Maakt het uit hoe je doet en wat je doet als het niet de exclusieve relatie met de ander is waardoor je overleeft of veilig bent? Krijg je bijvoorbeeld geen zuurstof meer als je een moord hebt gepleegd?
De belofte/illusie van perfectie is de aandacht en zorg van “de ander” als levensader te winnen en vervolgens te behouden.
Daar doorheen te kijken is de grootste bevrijding die je jezelf kunt geven en herstelt je natuurlijke lijntje met het bestaan. Het zal alles veranderen, echt veranderen. En wat een vreugde maakt dat in je los. Je bent vrij. Begrijp dit alsjeblieft. Het is de sleutel tot jouw vrijheid.
En het is ook daarom dat juist de natuur als de spiegel van je werkelijke levensader, je zoveel te bieden heeft in je bevrijding van het diepgewortelde idee dat je niet zonder de ander kunt.
