Zeven bijzondere plekken in Tanzania
Dit zijn ze, mijn zeven speciale plekken in Tanzania: Ukerewe, Nainokanoka, Usambara, Empakai, Manyara, Serengeti en Mto wa Mbu.
Ukerewe eiland in het Victoriameer (Noord West Tanzania)
Uren heb ik op deze bijzondere plek gezeten, alleen met een biertje terwijl Msafiri met malaria in het hotel lag. Ik laat me zakken in een vredige staat die je soms op een lege zomerdag kan overvallen. Het water maakte kleine golfgeluidjes, een paar jonge knullen zitten geluidloos op een paar stenen, terwijl ik me opende voor de stilte die hangt over het water. Een paradijsje op aarde.
Nainokanoka Ngorongoro Krater Hoogland
Een slinger van kleine Masaï boma’s met de tot de verbeelding sprekende naam Nainokanoka ligt slaperig in het ochtendlicht. We dalen lopend en hongerig deze vallei in om te ontbijten. We krijgen zoetig witbrood met boter en stukjes sinaasappel. En we zitten vredig op een shuka naar het langzaam tot leven komende dorpje te kijken. We praten niet. Heerlijk. Straks lopen we naar een schaduwrijke plek waar we samen met tien vrouwen van alle meegebrachte kralen armbanden gaan laten ontstaan.
Mtae viewpoint in Usambara Mountains (Oost Tanzania)
Twee dagen door bossen, glooiende heuvels, lieflijke dorpjes en stilte gelopen als we met de schemering aankomen bij een groepje grillige rotsen. We klimmen om en over de natuurlijke barrière heen om op een grote, platte steen te belanden. 1700 meter boven de steppen breekt een ondergaande zon door de wolken heen. Nog niet eerder stond ik los en vrij op grote hoogte terwijl de zon zich vertoonde als het goddelijke zelf. Lichtstralen priemden alle kanten op terwijl het land zich in een donkere mantel begon te hullen. Ik huil overweldigd als ik me voel dit grootse moment te mogen beleven.
Empakai Crater in Ngorongoro
Een oud Masaï pad kronkelt zich een weg langs de af en toe steile kraterwand naar beneden. Oerbomen kijken geamuseerd en soms dreigend op ons neer. Het gebladerte laat via kleine openingen een vrolijk stralende zon door. Alles geurt en een vochtige atmosfeer verraad het tropisch regenwoud karakter van deze jungle. Geluiden die ik niet thuis kan brengen klinken regelmatig om ons heen. Alles is nieuw en levend. Als de jungle wijkt staan we zwijgend stil. Beneden ligt het meer met daaromheen een kleurrijke rand van groen of gelig gras. Een Masaï heeft me ooit vertelt dat Empakai het meer van de dood betekent. In een oorlog met een andere tribe zijn Masaï in deze krater gedreven en afgeslacht. Soms hangt er een zwavelachtige geur van de doden over het meer zei hij met geknepen stem. Later kwam ik erachter dat hij vrijwel over alles loog alsof het een sport was, dus….
Lake Manyara
Lopend over de open vlakte achter het bloeiende stadje Mto Wa Mbu gaan we richting Lake Manyara. Overal staan groepjes koeien met Masaï kinderen in rode shukas die op de koeien moeten passen. De open vlakte opent mijn borstkas en ik voel me vrij. Nergens hekken, nergens muurtjes, nergens slagbomen. Open en oneindig strekt deze vlakte zich uit. Later als we dichter bij het meer komen zien we in de verte de zwarte schaduwen van buffels. En voor ons loopt een zebra ontspannen voor een waanzinnig grote groep pelikanen langs. Hier te zijn en te blijven liefst.
Serengeti (eindeloze vlakte)
Serengeti is een vlak gebied en toch is het minder open en oneindig dan Lake Manyara. Overal staan lage struiken, paraplubomen, pollen gras, lage heuvels en poelen. In droge tijden is het gras gelig zoals we het kennen van de vele natuurfilms die hier zijn opgenomen. Maar wat er met het land gebeurt als de regens komen en vlak daarna is adembenemend. Bijna doorzichtig, frisse kleuren groen kleuren de wilde dieren met een sprookjesachtige achtergrond. En dan toch niet teveel achter de camera duiken om het mee te kunnen nemen naar huis.
Migunga Campsite in Mto Wa Mbu
Een droom komt uit als ik voor het eerst het hoofdgebouw naar binnenloop van Migunga Campsite. Kamperen in Tanzania zoals je het je stiekem heb voorgesteld staat vlak voor je neus. Vanuit je ooghoeken zie je Vervet aapjes dollen en grappen op het gras en in de Acaciabomen. “Dat bomen zo mooi kunnen zijn”: denk ik stilletjes. Ik zet mijn tent op de Campsite en ga wat fruit snijden. De vogelgeluiden zijn een symphonie om mij heen. Ik zie zwarte Ibissen lopen, honda honda’s vliegen, twee uilen eten iets in een boom verderop.
Bijeneters vliegen op en af en ergens woont er een familie mongoose, die gebroederlijk en regelmatig over het terrein paraderen.
Met de jaren zie ik de campsite verloederen. Het wordt niet onderhouden door de Nederlandse eigenaars. Het douche- en toiletblok zijn uiteindelijk in zo’n staat dat ik afgelopen augustus gedwongen was een andere campsite te vinden. Mijn hart doet er nog steeds pijn van. Er was en is iets bijzonders aan deze plek in Tanzania.
