Echtheid en betovering
In regressies kom ik regelmatig de verwondering tegen. De verwondering over de betoverde wereld waarin ik terecht ben gekomen. Ik ben 0, 1 of 2 jaar oud, ik begrijp het niet en vraag me af wat er in godsnaam met iedereen aan de hand is. Ik ben afgescheiden van anderen en ik zit in de problemen. Als ik blijf waar ik ben, dan hoor ik er niet bij. Dan volgt de levensnoodzakelijke keuze om me met hun wereld te identificeren. Daarmee stap ik het drama in, het drama van de wereld wordt de mijne. Hoe kom ik uit de betovering in echtheid?
En ik denk dat iedereen die keuze ooit heeft gemaakt. We lieten onze essentie, ons verlichtte perspectief achter ons en identificeerden ons met de denk- en gevoelswereld die ons werd aangeboden door de mensen waar we afhankelijk van waren. We raakten betoverd.
by Michael Moss
We spleten in tweeën. Om ons ware gezicht heen, vormde zich een nep gezicht. En het nep gezicht werd gewaardeerd door de wereld. Het nep gezicht werd het ideaal en heeft zich diep genesteld in onze persoonlijkheid. En daar zitten we nu maar mooi mee.
Ieder ideaal hoe mooi het er ook uitziet, splijt ons en heeft als direct effect dat de vreugde in ons hart verbleekt en dat de angst voor ontmaskering ons leven domineert. We blijven geloven dat we zonder de wereld, zonder te voldoen aan de ideale projecties van de ander op ons, het niet redden.
En natuurlijk projecteren wij er zelf ook lustig op los. Ik moet er zijn voor jouw kleine jongetje en jij moet er zijn voor mijn kleine meisje. Anders slaat de paniek toe.
De middelbare school
by Butch Mazzuca
Ik loop door de gangen van een middelbare school. Op deze plek werk ik al 16 jaar als counselor. Ik zie betoverde kinderen rennen, duwen, lachen, stoer doen, schuifelen, schreeuwen, verdwalen, zoeken, vastklampen, verkrampen, verstijven, pesten, hongeren, achter goede cijfers aanjagen, onverschillig worden en meer.
Wat ik zie: een grote hunkerende behoefte: ben ik welkom, hoor ik erbij? Voldoe ik aan wat anderen goedkeuren? De stress is gigantisch, de angst voor onvolmaakt zijn en daarin gezien te worden zegeviert. In mijn kamer komen de tranen, het niet weten, het verloren voelen en voor de deur weer opengaat wordt de mascara bijgewerkt, het gezicht in de plooi gezet, een stralende lach getoverd en de deur zelfverzekerd opengetrokken.
Oprechtheid, echtheid
Als we geluk hebben houden we het op een dag niet meer vol. Dan breekt het image en gaan we op zoek naar wat we verloren hebben; onze vrijheid, liefde, levenslust, spontaniteit en vooral ook onze natuurlijke echtheid en oprechtheid. We reizen langs oude pijnen vanwege de vele illusies waarin we hebben geleefd en leren de realiteit te omarmen, de realiteit die ons terugbrengt naar onszelf en wat echt is.
In de natuur komen we tot een diepe ontspanning en beginnen te begrijpen waarom dat is. De natuur laat ons zien dat we deel uitmaken van een groot doch onpersoonlijk geheel. Het laat ons zien dat we een eigen lijntje hebben met dit geheel, los van de navelstreng met de ander. Het onpersoonlijke laat ons onze natuurlijke vrijheid ervaren.
by woxys
Loslaten
We laten de grootste illusie van alles los, het idee dat we de persoonlijke hechting met de ander nodig hebben om het te redden. Zo simpel als het lijkt, zo zwaar blijkt die klus voor velen te zijn. We zijn geobsedeerd door de ander en persoonlijke banden.
Maar als we slagen betekent dit het einde van het nep gezicht. Als we volhouden betekent dit het einde van de betovering. En het begin van echtheid.
Goddank!
