Liefst met een sigaar – tijd voor een vrouwenreis

Een unieke vrouwenreis naar Zuid Tanzania

Ik ben geboren in de beginjaren 60, onwetend van de waanzinnige (jeugd)revolutie die bezig was los te barsten. Van het beroemde driedaagse Woodstock festival kreeg ik iets mee, maar ik werd pas wakker voor wat er gaande was toen ik op mijn 9^e mijn eerste singeltje kreeg van Shocking blue. Venus! Het sloeg in als een bom en maakte ongekende gevoelens in me wakker. Al gauw zat ik iedere week achter Top Pop. En Nicky van Fleetwood Mac was mijn grote image-voorbeeld. De song: “You can go your own way” bleek een leidraad te zijn. Ik ben er nooit mee gestopt eigenwijs mijn eigen koers te volgen. Het duurde nog tot mijn 13^e voor ik mijn eerste feestje meemaakte en slijpend op Angie van de Rolling Stones de eerste verliefdheidsgevoelens beleefde. Ik geloof dat ik nog niet eens borsten had als lucifershoutje maar wel een strakke wrangler. Maar wat heeft dat allemaal te maken met een vrouwenreis?

Wild en vrij

Al gauw zat ik regelmatig in de kroeg en op dansfeestjes. Dat kon allemaal want mijn moeder had al vanaf het begin een zekere opvoeding van mij verzuimt en mijn vader was goddank buiten beeld. Vanaf het eerste moment dat ik ging dansen op die waanzinnige stroom van goede muziek in de jaren 70 stond er een wilde meid op de dansvloer.

Ik wist niet wat me gebeurde maar ik knalde door de hele ruimte heen, wild schuddend met mijn hoofd vol krullen. Mijn lichaam was vrij. Ik kende geen schaamte. Ecstatic dance was toen nog niet uitgevonden maar ik had dat zeker niet nodig. Ik dronk teveel, ging veel te laat naar bed, maar rookte niet. Desondanks zat ik op het Gymnasium en wachtte mij een succesvolle toekomst. Ik wist niet beter dan dat ik gelijk was aan jongens en dat ik hetzelfde kon als zij en eerlijk gezegd vaak nog wel beter was in het een of ander.

Het kwam never niet in me op dat ik minder zou zijn of minder kansen zou hebben dan jongens. Wel begreep ik dat emoties hebben of laten zien niet veilig was, want het werd zwak gevonden. Ook begreep ik dat voelen überhaupt gelijk stond aan afhankelijk zijn en dat wilde ik natuurlijk niet gevonden worden.

En natuurlijk voelde ik diep van binnen ook dat er iets verkeerd was met een meisje te zijn. Maar wat precies?De “oudere” vrouwen echter vochten de strijd van hun leven. Het was een tijd van krachtig feminisme,  vrouwenrechten, emancipatie, educatie, meer en betere banen, conflicten in het huwelijk en niet te vergeten sexuele vrijheid. Het was een herleving van vrijheid, gelijkheid en broederschap met als extraatje love & peace! En er was kracht voor nodig, heel veel kracht.

We moeten alles kunnen

Sindsdien hebben vrouwen zich in rap tempo ontwikkelt van huisvrouw tot……… ?, ja tot wat niet eigenlijk. We studeren, werken vaak full time, krijgen kinderen, blijven de meeste zorgtaken verrichten,  rennen onze benen uit het lijf om de kinderen naar al die leuke hobbies te brengen, organiseren allerlei sociale evenementen, lezen de krant, schrijven interessante en mooie boeken, doen allerlei spirituele en persoonlijke ontwikkelingscursussen, moeten er mooi uit blijven zien, dus ook nog drie keer per week naar de fitness of yoga.

We koken nog steeds vaker dan mannen en voelen ons nog steeds te onbevredigd in onze relaties. Rama vat dat laatste probleem eigenlijk kort maar krachtig zo samen: “Ja Alina, mannen willen helemaal geen zoete woordjes tegen vrouwen zeggen, ze willen ze voornamelijk krijgen”.

Geen wonder dat velen van ons, waaronder ik, opgelucht adem haalden toen de boel op slot ging vanwege Corona. Eindelijk rust, eindelijk zijn.

We hebben bewezen dat we intelligent, sterk, succesvol, en super moeders zijn en daarmee veel gewonnen. Maar hebben we ook iets verloren? En wat dan?

Welke schaduwkanten kleven er aan de emancipatorische ontwikkeling van vrouwen?
Aan welke nieuwe imago’s moesten we voldoen van onszelf en anderen?

In hoeverre is het functioneren van vrouwen nog verbonden met hun natuurlijke geaardheid?

In hoeverre is onze ontwikkeling verlopen in balans met onze natuurlijke ritmes. Wat betekent het eigenlijk echt om vrouw te zijn? Hetzelfde zijn en kunnen als mannen? Met de benen op tafel, liefst met een sigaar tussen de vingers?

Of hebben we onze vrouwelijke “roots” opnieuw wakker te schudden, te ontdekken en te omarmen? En hoe ziet dat er vandaag de dag dan uit? Welke waarde heeft dat in onze samenleving? Wat voegen we toe als we zakken in ons bekken, rust nemen, durven zijn in plaats van doen, luisteren naar onze diepere informatiebronnen, in harmonie komen met wie we echt zijn en liefdevol zorg nemen voor onszelf?

Tijd voor een vrouwenreis – Awakening Roots
een initiatiereis voor vrouwen

Dit soort vragen en het opnieuw of krachtiger verbinden met wat het voor jou betekent om vrouw te zijn en daarin jezelf te zijn, gaan we opzoeken tijdens deze vrouwenreis. Welke verloren schatten draag je bij je?

Ingebed in onze eigen cultuur waar iedereen gevormd is vanuit dezelfde waarden en normen is het moeilijk te zien of, waar en hoe we onze oer energie afknijpen. We zien wel de gevolgen ervan: menstruatieproblemen en andere vrouwenklachten; vermoeidheid; burn outs; meer en meer alleenstaande vrouwen; klagende en dus ontevreden vrouwen; moeten, moeten, moeten; haast, altijd haast. Veel vrouwen zijn krachtig en uit hun kracht tegelijkertijd.

Vrouwenreis Tanzania: een verbinding met de natuur en onze Afrikaanse zusters

Onder de inspirerende leiding van Hermine Schoneveld en Carole Verbeeck gaan we de uitdaging aan om ons te verbinden met de Afrikaanse oer-natuur en onze Afrikaanse zusters. Hoe is het met hen? Hoe verhouden zij zich anno 2021 tot hun vrouw-zijn? Waar staan zij mee in contact en waar niet? Voelen zij zich ondersteund, beschermd en gedragen door mannen?

Hoe ervaren zij hun relatie met mannen en met andere vrouwen? Welke wijsheid hebben zij op het gebied van heling? Hoe ervaren zij volwassenheid? Welke rituelen maken deel uit van hun leven en wat betekent het voor hen? En we streven er tijdens deze vrouwenreis naar oprecht met hen te delen want ook zij kunnen zich aan ons spiegelen.

Met behulp van de wilde natuur, elkaar, rituelen, dansen, lopen, zijn, vertragen, samen met onze Afrikaanse zusters wassen, koken, eten en meer, gaan we alles toelaten wat gezien en gevoeld wil worden. We mogen en willen niets liever dan zijn met wat er is en met wat zich wil ontvouwen.

Hier vind je meer informatie over de vrouwenreis naar Tanzania

Karibu Mindful Adventure, Karibu Tanzania