Avontuur
Een avontuur betekent dat je je veilige wereld achterlaat en je intuïtie volgt, omdat er geen kaart is om je de weg te wijzen.
Vier jaar geleden begon ik een Masaï-jongen van 22 jaar te sponsoren om in Arusha te studeren en leraar te worden. Een jaar later reisde ik naar Tanzania om hem te bezoeken en zijn familie in Ngorongoro te ontmoeten. Op het vliegveld werd ik meteen geconfronteerd met de politie, omdat ze vroegen om mijn vaccinatiepapieren, die ik niet bij me had. Het kostte me $50 om een vals document van hen te kopen. Nu weet ik dat ik had moeten weigeren, omdat ze je niet kunnen dwingen en je na wat intimiderend gedrag uiteindelijk toch laten gaan.
Ghetto
In Arusha stapte ik uit een taxi en zag drie zwarte mannen met donkere zonnebrillen en een typische macho-loop naar me toe komen. Ging ik echt het ghetto in met hen? Die nacht sliep ik in een kamer met een stevige deur en tralies voor het raam, wat mijn nachtmerries stimuleerde. Ik lag in een tweepersoonsbed met een jong meisje, terwijl twee zwarte mannen op de grond lagen. De buren herhaalden de hele nacht luidkeels dezelfde Bongo Flava-hit van dat moment. Veel heb ik die nacht niet geslapen. Ik was aangekomen in een totaal nieuwe en onbekende wereld, en mijn geest was duidelijk wakker.
Die eerste avond werd ik ook voorgesteld aan de zus van mijn student. Hij vertelde me dat ze van huis was weggelopen naar Arusha om te ontsnappen aan een gedwongen huwelijk. Ze zag eruit als een meisje dat al lange tijd op straat leefde. Haar uiterlijk was ongezond, en ze had last van buikpijn, iets wat in Tanzania veel voorkomt door een gebrek aan voedsel. Wat kun je zeggen wanneer je op zo’n visuele manier wordt geconfronteerd met de moeilijkheden in hun leven?
Levendigheid
Een paar dagen later vertrokken we om zijn familie in Ngorongoro te bezoeken. Alles was een avontuur voor mij. De levendigheid van het busstation vroeg in de ochtend, de manier waarop zwarte mannen op me af sprongen om een busticket van hun bedrijf te verkopen, de manden met brood, eieren, noten, cake, fruit en andere spullen die bij mijn raam verschenen zodra ik zat. En vergeet de geur niet, de typische Afrikaanse geur die je tegemoet komt op het moment dat je Tanzania binnenkomt.
Na tweeënhalf uur kwamen we aan in Karatu. Karatu is de laatste stad voordat je het Ngorongoro Conservation Area binnengaat. Je kunt je dus wel voorstellen hoe bijzonder dit stadje is. Ten eerste heeft het rode, stoffige wegen en huizen. Veel jeeps die toeristen vervoeren rijden door de hoofdstraat en staan geparkeerd voor talloze restaurants, winkels met gereedschap, slaapgelegenheden, veel banken en supermarkten. Je kunt er zelfs echte koffie krijgen. En overal waar je kijkt zie je Masaï-mannen en -vrouwen in hun kleurrijke shuka’s.
Na veel eten ingeslagen te hebben voor het dorp, vinden we een lokale jeep om ons en vele andere Masaï naar het thuisdorp van mijn student te brengen. Ik word voorin uitgenodigd, en begeleid door de vrolijke klanken van Tanzaniaanse muziek gaan we op weg naar de poort van een van de mooiste plekken op aarde.
Wordt vervolgd…..
