Hadzabe Bushmannen
Stel je voor dat je om 6.00 uur in de ochtend wakker wordt. Je wast je gezicht en neemt een kopje thee. Dan komt gids Ginew je ophalen en brengt je naar een grote baobabboom. Onder deze boom zitten vier Hadzabe bushmannen rond een klein vuurtje. Ze zijn half naakt, hoewel het nog koud is in de vroege ochtend. Ze worden begeleid door veel honden. Tanzaniaanse honden zijn goede waakhonden, maar ze tonen ook een heel lief karakter. Ginew laat je de plek zien waar een van hen slaapt. Het is niet eens een huis. Ze slapen buiten en er is wat riet boven hun hoofden.
Binnen 20 minuten komen er meer mannen onder de boom bijeen. Ze eten wat fruit en roken wat tabak. Een van hen is een 12-jarige jongen en je ziet twee tieners. Iedereen draagt een persoonlijk ontworpen boog en pijlen.
Op jacht met de Hadzabe
Dan gaan ze op jacht. En jij volgt hen. Het is niet gemakkelijk om hen bij te houden. Je observeert de manier waarop ze lopen, de stevige stappen en de flexibiliteit in hun lichamen. Na een half uur stoppen ze bij een droge rivier. Ze wijzen met hun vingers en overleggen met elkaar.
Het doet je denken aan een verhaal van Winnetou en Old Shatterhand. Het lijkt erop dat ze het spoor van een baviaan hebben gevonden. Je loopt verder en ze versnellen. Dan beginnen ze plotseling te sprinten en zich te verspreiden. Je rent als een gek om hen bij te houden.
Een pijl recht door het hart
Je gooit jezelf door het struikgewas, springt over rivieren, klimt heuvels op om hun roepende stemmen te volgen. Het laat wat krassen op je armen en benen achter. Uiteindelijk vind je hen onder een boom, maar de baviaan schuilt hoog in de boom tussen de bladeren.
Er is geen manier waarop ze het kunnen schieten. Op de terugweg splitsen ze zich opnieuw en verrassend genoeg zie je een tiener die een pijl recht door het hart van een Vervet-aap schiet. Het valt neer en verliest het leven. Trots dragen ze hun prooi naar de rest van de groep. Een van hen begint vuur te maken. En al snel ligt de schattig uitziende aap in het vuur, met vacht maar zonder staart.
Heel bijzonder
Je weet niet waarom ze de staart eraf halen. Gedurende de hele tijd stel je jezelf de vraag of deze aap echt volledig dood is. De Tibetaanse monniken leren ons dat de geest tijd nodig heeft om zich van het lichaam los te maken na de dood. De Hadzabe mannen beginnen het vlees te eten en bieden je een stukje aan. Een van hen eet wat substantie uit de schedel. Misschien probeer je een stukje dat ze aanbieden of weiger je het. Jij bent vrij om dat te doen. En je vraagt jezelf af: “Wauw, bestaat dit echt nog?”
Hoewel we grote liefde en respect hebben voor dierlijk leven, is deze pure ervaring echt heel bijzonder. Dus willen we je de volgende vraag stellen: “Zou je willen dat we dit onderdeel maken van onze Ngorongoro safari?”
