Angst
Ik liep laatst door het duingebied bij Overveen een rondje hard. Ik paste op een huis met twee langharige cyperse katten die geen gevaar of angst herkennen. Zo kunnen ze ieder moment onder een auto belanden en worden dan ook het liefst de hele dag binnengehouden. Het zijn natuurlijk echte knuffelkatten. Alles wat tegen zou kunnen stribbelen zoals bij mijn eigen weerbarstige, kortharige cyperse is eruit gefokt. Vol overgave hangt een langharige in mijn armen ieder moment dat ik er zin in heb. Al gauw begin je het ongewild toch wel strelend voor je ego te vinden.
Maar alla ik liep dus door de duinen en in schril contrast met de tijdelijke thuissituatie, valt het op hoe alles wat dierlijk genoemd kan worden de benen neemt, zodra ik aan kom joggen. Vogels, eekhoorntjes, eenden, waterhoentjes, kikkers vallen per direct stil of schieten onder water. Herten en reeën kijken schichtig naar me en van vosjes vraag ik me af of ze überhaupt nog bestaan.
Het kan me echt beklemmen, dat zinderende angstveld dat tussen de struiken en bomen hangt al naar gelang waar ik me bevind.
Tanzania
In Tanzania is dat echt een ander verhaal. Natuurlijk als een leeuw een Masaï tegenkomt, gaat hij er als een haas vandoor. Gelijk heeft-ie. En een olifant die plotseling een stroper tegenkomt in het holst van de nacht zal op geruisloze wijze het hazenpad kiezen. Jazeker, geruisloos op hun sponsvoeten! Wist je dat niet?
Maar lopend door Ngorongoro Krater Hoogland, vliegt een arend op vijf meter langs me, steekt een hyena de weg over zonder blijk van enige schuchterheid dan wel enige interesse in ons kleine groepje en staan de zebra’s zwaaiend met hun staarten opgewekt naar ons te kijken. Giraffen blijven relaxed aan de blaadjes knabbelen en een olifant loopt dwars over de camping als hij er zin in heeft. Jee wat een dieren en wat mogen we dichtbij komen. Al gauw bekruipt een gevoel van ongewilde opwinding mijn ruggengraat. Ik begin spontaan te genieten van al dat leven om me heen wat lekker zichzelf blijft.
Een leven zonder angst
Zonder angst te leven en zonder die eeuwige angst om me heen tegen te komen, maakt een toestand van vrijheid in me wakker. Dat niets wat opdoemt van binnen waar alles zo mogelijk wordt dat je er bijna weer angstig van wordt. Bijna…. want is de potentie dat alles mogelijk is werkelijk nu iets dat mij bedreigt of is die angst slechts de schaduw van een oude herinnering? En wat als die schaduw gewoon welkom is als een fantoom uit vroegere tijden?
Ontspannen lopen we verder naar het Masaï dorp Bulati. Om een Manyatta liggen vier honden te dutten. Zodra onze geuren hun neusgaten bereiken, springen ze op met de staart tussen hun poten. Ik geef ze een knipoog.
